Jens werkte jarenlang als fysiotherapeut in de eerste lijn en binnen de revalidatiezorg. Hij deed twee masters en was altijd op zoek naar hoe het beter kon. Niet alleen bij zichzelf, maar in de zorg als geheel. Maar op een gegeven moment merkte hij: de echte verdieping zit niet altijd meer in nóg een scholing of nóg meer patiëntencontact. Toen maakte hij de overstap naar CZ.

“Ik wilde bijdragen aan het grotere geheel. Aan de manier waarop we zorg organiseren en beoordelen. En daar vond ik in mijn werk als behandelaar steeds minder ruimte voor.” Goede gesprekken met zijn toenmalige werkgever gaven Jens het inzicht om het anders te gaan doen, waar hij ontzettend dankbaar voor is. “Ik kon een paar dagen per week starten bij CZ. Zodat ik het bredere vizier combineerde met de praktijk. Dat was zo waardevol. De overstap naar een zorgverzekeraar voelt misschien voor sommigen als ‘de andere kant’, maar voor mij was het precies de verbreding waar ik naar zocht.”

Ingewikkeld? Door naar Jens
Inmiddels werkt Jens fulltime bij CZ als medisch adviseur voor de MSR (medisch-specialistische revalidatie) en paramedische zorg, ongeveer 50-50. Hoe hij ernaar kijkt: de inhoud is gebleven, de invalshoek is veranderd. “Ik werk nog steeds in de zorg, maar dan op een ander niveau: als verbinder tussen beleid, wetenschap en de praktijk. Wat zeggen de richtlijnen? Hoe werkt het in de praktijk? En waar schuurt het? De ingewikkelde casussen liggen bij mij, daarover adviseer ik collega’s. Gevraagd, maar ook ongevraagd, dat hoort bij mijn functie.''

‘Ja’ tegen een goede planning 
Een werkweek bestaat naast inhoudelijke overleggen met collega’s uit gesprekken met zorgaanbieders en verdiepingstijd voor praktijkvragen over beleidsstukken. “Ik krijg ontzettend veel vragen binnen waar ik iets mee moet. Daardoor heb ik goed leren plannen. In de praktijk was dit veel gestructureerder en wist ik precies welke patiënten ik op welk moment van de dag zou zien. Al liep ik vaak uit omdat ik graag de tijd nam voor patiënten die het moeilijk hadden.” Zijn lunchpauze was dus regelmatig wat korter. “Het was echt wennen, een kantoorbaan. Aan het begin zei ik overal meteen ‘ja’ tegen, ik vond alles interessant en wilde me daarin vastbijten. Van mijn manager kreeg ik gelukkig al vrij snel de waarschuwing om het werk goed te verdelen en mijn grenzen te bewaken. En dat werkt goed.”

Tussen papier en praktijk
Ook al staat Jens niet meer met zijn voeten in de behandelruimte, zijn achtergrond neemt hij natuurlijk gewoon mee. En hij heeft nog regelmatig contact met fysiotherapeuten vanuit zijn persoonlijke netwerk. “Ik weet hoe het is om in de praktijk te werken, om patiënten te begeleiden, om met het tarievensysteem te werken. Die ervaring maakt dat ik me goed kan verplaatsen in zorgaanbieders. Dat helpt in gesprekken, zeker als het schuurt. Vaak heeft dat te maken met wet- en regelgeving. Als ik goed uitleg hoe het systeem werkt, waar CZ wel en geen invloed op heeft en waarom we bepaalde keuzes maken, begrijpen we elkaar beter.”

Hart van een zorgverlener
Wat voor Jens onveranderd is gebleven, is zijn drang om de zorg te verbeteren. Alleen het speelveld is groter geworden. “De zorgvraag wordt steeds ingewikkelder. Daar hebben we visie en strategie voor nodig. Niet alleen vanuit Den Haag, vooral ook vanuit de praktijk. Ik ben blij dat ik daaraan mag bijdragen. Als medisch adviseur, maar altijd met het hart van een zorgverlener.” Bijdragen, want Jens is blij dat hij het niet alleen doet en af en toe de bril van zijn collega’s kan opzetten. “Ik werk veel samen met collega-adviseurs, met inkopers, met juristen, met artsen. Iedereen kijkt vanuit een ander perspectief, maar heeft hetzelfde doel: de zorg toegankelijk houden.”